清·扬州建隆寺方丈:汪明辰
<p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><b><span style="FONT-SIZE: 17.5pt; COLOR: #0000cc; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman'">清·扬州建隆寺方丈:汪明辰</span></b><b><span lang="EN-US" style="FONT-SIZE: 17.5pt; COLOR: #0000cc"><p /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><b><span lang="EN-US" style="FONT-SIZE: 17.5pt; COLOR: #0000cc"><p><font face="Times New Roman"> </font></p></span></b></p><p class="MsoNormal" style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"><font size="3"><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">汪明辰</span><span lang="EN-US" style="COLOR: #2a2a2a; mso-bidi-font-size: 10.5pt"><font face="Times New Roman">,</font></span><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">字问樵,曾向吴的弟子先机和尚学琴,他自己是扬州建隆寺的方丈(《芜城怀旧录》)。他</span><span lang="EN-US" style="COLOR: #2a2a2a; mso-bidi-font-size: 10.5pt"><font face="Times New Roman"> "</font></span><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">精于琴理,夏日炽热,随手成曲,名《碧天秋怨(思)》,满座生凉。(《丹徒县志》)。道光初年(公元</span><span lang="EN-US" style="COLOR: #2a2a2a; mso-bidi-font-size: 10.5pt"><font face="Times New Roman">1821</font></span><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">)吴中一带盛行琴会活动,明辰也经常参加演奏。平生弟子甚多,入室弟子有秦维瀚和丹徒羽士袁澄(《墨林今话》)<!--ADV_CONTENT-->。明辰和尚从释家观点出发,经常对学生们说:</span><span lang="EN-US" style="COLOR: #2a2a2a; mso-bidi-font-size: 10.5pt"><font face="Times New Roman">"</font></span><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">乐之音足以宣幽抑,释矜燥,远性情,移中和。使人神气清旷,襟抱澄静,超然如出人境,而立于埃氛之表者,惟琴焉</span><span lang="EN-US" style="COLOR: #2a2a2a; mso-bidi-font-size: 10.5pt"><font face="Times New Roman">"</font></span><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">(《蕉庵琴谱</span><span lang="EN-US" style="COLOR: #2a2a2a; mso-bidi-font-size: 10.5pt"><font face="Times New Roman">·</font></span><span style="COLOR: #2a2a2a; FONT-FAMILY: 宋体; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-font-size: 10.5pt">自序》)。他把弹琴当作超脱于现实的手段。</span></font></p>
页:
[1]